Ayrılık... Şiiri - Serap Özen

Çocuk sıcacık bir sabaha açtı gözlerini..Mevsim yazdı da ay hangi ay'dı bir türlü kestiremedi.Eve garip bir sessizlik hakimdi.Çocuk odada bulanan herkesin üzerinde gözlerini gezdirdi.Annesi,babası,kardeşleri herkes giyinmişti.Kendini büyük bir partiyi kaçırmış gibi hissetti.Tam nereye gideceklerini sormak üzereyken annesi,çocuktan yanına gelmesini istedi.Çocuk koşarak geldi.Annesinin karşısına dikildi.Gözlerinin içine baktı,yüreğinin içine gözlerine dikti.
Annesi ise iki eliyle o minicik omuzları tuttu.Derin bir nefes alıp,yutkundu:
-Biz çarşıya kadar gideceğiz fazla kalmadan hemen döneriz.Sen şimdi gidip kahvaltını et olur mu?
Çocuk ''neden''diye sormadı.Ben de geleyim mi? diye hiç tutturmadı.Hep sakin bir çocuk olmuştu.Annesine hiç zorluk çıkartmazdı.Çocuk için annesinin her sözü kutsaldı.
-Olur dedi.
Annesi onu öptü.Ardından babası.Sıcacıktı öpüşleri,yanağı yandı.Hep beraber yavaş yavaş merdivenleri indiler.Evin önünde araba hazırdı.Çocuk uyurken acı dolu valizler arabaya yüklenmişti.Annesi,babası,kardeşleri arabaya bindiler.Evde ki büyüklerin gözleri yaşlıydı.
-aaa dedi çocuk.Ne var şimdi bunda ağlayacak? Sadece çarşıya gidiyorlar.Araba çalıştı,yavaş yavaş uzaklaştı.Çocuk neşeyle arabanın arkasından el salladı.Anne ağladı,baba ağladı.Arkalarından yola bir tas su atıldı.Çocuk oyuna daldı.
Zaman hızla aktı,güneş battı.Hava karardı.Sokak lambaları birbiri ardına yandı.Tüm çocuklar evlerine dağıldı.O bir başına kaldı.Kapının eşiğine oturdu.Annesini beklemeye başladı.Sokak başında beliren her arabaya selam durdu.Sonra yanıldığını anladı.İçini kocaman bir hüzün kapladı.Derken; evden bir ses yükseldi:
-Hadi içeri gir artık.Akşam oldu.
Çocuğun omuzları çöktü bir anda.
-Gelmiycem işte dedi.Annemi bekliycem ben.
Bu cümlenin ardından çok zalim bir ses yükseldi kötülükler ülkesinden
-O SENİ BIRAKIP GİTTİ.
Böylesi bir haberi küçücük bir çocuğa hangi kalp bu kadar acımasızca verebilirdi?
Çocuk onu bir cadıya benzetti.Evet,dedi.Bana bu haberi veren bir masal cadısı olmalı.Var gücünle bağırdı:
-Haaayyııııııııııır! annem beni bırakıp gitmedi.Sonra sesi gittikçe cılızlaştı.Üzüm gözlerinden arka arkaya gözyaşı incileri döküldü.Güzel yanakları ıslandı.Dudakları titredi,büzüştü sonra.İÇ çeke çeke ağladı.Yine de inanmak istemiyordu o kötü kalpli cadıya.Duydukları yalan,gördüğü kötü bir rüya olmalıydı.
Cadı tekrar seslendi:
-Ağla bakalım..Annen sesini duyacak mı? Bırakıp gitti işte seni.Sen artık burada kalacaksın..Hadi içeri gir diyorum sana...
Çocuk bir süre sonra ağlamaktan yorgun düştü..Sonunda pes etti.İstemiyerekde olsa cadının evine girdi.Yesin diye önüne koyduğu yemeği belki içine zehir katmıştır diye elinin tersiyle itti.
-''Aç kalıcam işte dedi.Aç kalıcam ve açlıktan ölücem.Kimse beni sevmiyor diye düşündü..
o gece hayatında bir çok şey değişti.
O gece inandığı tüm masallara küstü.
Her masal mutlu sonla bitmiyordu öğrendi.
Cadılar masal değil,gerçekti gördü.
O gece bildiği tüm oyunlara küstü.
Bebeklerini ve çocuk hayallerinin hepsini alıp çöp kovasına döktü.Üzerine bir kapak örttü.
O gece belki de on yaş büyüdü.Beklemenin zor,ayrılığın çok yaman bir duygu olduğunu canı yanarak öğrendi.
Bir daha kimseye inanmayacağım diye yeminler etti.
O büyüklerin dünyasına hızlı bir giriş yaptı ve bunun bedelini bir gecede çocukluğunu kaybederek ödedi.