Ayrılık Şiiri - Sema Yontar

yağmurlu bir gün batımında
kendimizi tanımayı istiyorduk
sınamaktan korkarken sevgimizi..
ağır bir sorumluluktan tükenmiş gibi
tutkudan, istekten kavrulmuş gibi
saplandı aramıza uzaklık

geçmişe bıraktık yüzlerimizi..
yelesini savuran genç atın kıvraklığından
bunaltan kuşkulardan
zoraki mutluluktan geçtik..
uysallığımızı belletip denize
kımıltısız bedenler gibi uzandık o ölü boşluğa
arzuya karşı direnişte
kırsal bir süreç başlıyor artık
bu kez hepsinden farklı

bir koyunun sıcak memelerinden akıyor zaman
güneşe yanan çiçekten
kabuk değiştiren ağaca..
şimdi korkuyla isteğin arasına sıkışan
birer tomurcuğuz herbirimiz
ne dışarı çıkabiliyoruz
ne de kımıldayabiliyoruz olduğumuz yerden

nemli toprağa kapanıp nice kez yuttuk özlemi
yedibin rengin birleşiminden
yeni bir renk yarattık ayrılığa
evlerin ışıkları yanmasa
hergün ağrısa yürek
açılmadan kapansa bütün çiçekler
olsun yine de
öfke duymayız
sevgili yalnızlığımıza