Ayrılık Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ayrılık,
Yazı kışa,baharı güze çevirir,
Başı dumanlı karlı dağlar devirir,
Sigara ateşi gibi hayatı yakar bitirir,
insanı dut yemiş bülbüle dönderir.

Ayrılık,
En dertli şarkıları besteletir,
Taze ekmekleri küflendirir,
Soğuk su içerken bile üfletir,
Olur olmaz yerlerde ise of çektirir.

Ayrılık,
İnsanlar içinde yalnızlık yaşatır,
Çorak arazilere tohumlar ektirir,
En nişancının kurşunlarını bile sektirir,
Pişmiş sıcak aşa soğuk sular katar.

Ayrılık,
Geceleri uzatır yaşarken mezar kazdırır,
Sayfalar dolusu özlem mektupları yazdırır,
En akıllı insanı bile çöllere düşürür azdırır,
Sevdalı gönülleri diyar gurbet gezdirir.

Ayrılık,
En babayiğitleri yatağa düşürür,
Yazın temmuzunda insanı üşütür,
Meclislerde sus pus eder küstürür,
Varlıklar içinde yoklukları yaşatır.

Ayrılık,
Yüreklerin yağını eritir,
Gönüldeki ateşi ziyadeleştirir,
Ateşten gömlekler giydirir,
Düşmanlarını bile sevdirir.

Ayrılık,
Ölümü unutturur,
Zemherileri habire yaşatır,
Yolları akrepler ve yılanlarla kuşatır,
Taş kalblileri bile yufkalaştırır.

Ayrılık,
Ak düşen saçları boyatır,
İyileşen yaraları yeniden kanatır,
Buz gibi sular varken kaynar sulara batırır,
Dilenci misali kapı kapı dolaştırır.

Ayrılık,
Gözlerdeki feri dizlerdeki takati azaltır,
En mutlu yuvalara bile incir ağacı diker,
İçten gülmeleri kursakta bırakır,
Aşının ekmeğinin tadını, tuzunu kaçırır.

Ayrılık,
Güneşi geç doğurur,erken batırır,
Dertleri, tasaları gün geçtikçe artırır,
En değerli eşyalarını ucuza sattırır,
Aklına çok güveneni bile kandırır.

Ayrılık,
Harçlığını kaybetmiş çocuk misali üzer
Tap taze yürekleri yakar köz eder,
İnsanı inceden inceye süzer,
Sokar kabuğuna kış yaz demez büzer..
27-28/11/2006