Ayrılık Şiiri - Mehmet Arif

bugün unutulur mu sanırsın
senden cayar mıyım böyle bir gecede
söyle bu kadar az mı yerin gönlümde
sen değil misin
bir dönem boyu gönlümü işgal eden
sen değil misin
bana bu hayatı zindan eden
gün gelir unuturum elbet
senden bana kalan ne varsa
senle olan her günüm güzel
güzeldi ama gönül bu
silinmez ki yarası

seninle tanıdım Ankarayı
yeri başkaydı benim için biliyor musun
ki sen vardın içinde
düşünsene
şimdi o çok sevdiğim cebecide bile
yaşayamaz oldum
enterese etmiyor beni eskisi gibi
o güzelim Kurtuluş Parkını
ne çok severdim bilir misin
bir anlığına da olsa orda
seninle olmayı hayal ederdim
şimdi o koskoca kurtuluşu
hiç tereddütsüz yakasım geliyor
Ankara bana dar geliyor
biliyor musun
içim içime sığmıyor
bilmem anlıyor musun beni.

beni üzen sen değildin
tavırların
en çok onlara bozulurdum
kızamazdım ki sana
beytepeye gitmekten acizim şimdi
varlığın yakıyor içimi
kızıyorum kendime kimi zaman
nedir beni üzen
seni düşünmekten nefret ediyorum
senden de nefret ediyorum diyorum kendime
olmuyor
seninki bir can ki canımdan öte
sonra gözüme yaş doluyor

ve yine gece oluyor
bunalıyorum
sen kuşatırdın gecelerimi
gündüzleri çekemezdim
gece olsa da hayallerime eksem seni derdim
belki beraber olurum senle rüyamda
umudunu taşırdım kimi zaman
ve artık çekemez oldum geceleri
iliklerime kadar hasret dolduğundan

sana bayılıyor değilim
deyip duruyorum kendime
gözlerine hasretim ben
canım acıyor tutamıyorum kendimi
seni bir gömebilsem gönlüme
yine de gönlümün susturamam sesini

otobüslere binmek ne güzeldi
yolculuk edebilmek seninle
bir ihtimal vardı benim için
bir sabah bir sabah sana rastlamak
ve o kulakları sağır eden otobüs zırıltısı
bana bir ninni gibi gelirdi karışınca sesine
ve yine o çekilmez otuz beş dakikayı
sevincimden sığdıramazdım gönlüme

kabus olmalı bu
unutmam mı gerekiyor o demleri
kalp sökülür mü yerinden söyle
koyulur mu bir başkası
bir başkası olur mu yerine
sana inat bu gönül
yükseltiyor sesini
anlamsız da olsa kelimeler
anlatmıyor mu derdime
gönül ister ki senden
ırak durma özletme kendini
bir de bana soldurma ne olur
o hiç bitmeyen gülmeni