Ayrılık Şiiri - Özgür Yılmaz

Su içmek gibi ayrılık içiyorum kana kana.
Bir hasret duyarcasına zehir gibi yanıyor içim.
Düşünceleri yedim bitirdim, bedenim tok.
Ruhum dünyadan bihaber

Acının tadına varıyorum dilimin hissiz kısmında
Kalbim kendini ele vermiyor suskun, susturmuşum.
Sanki atmıyor ve solumuyorum artık
Bedenim ruhumdan bihaber

İrin içinde yüzer gibiyim heryerim yara
Öldüm demek için çok geç yaşamak sadece gereksinim
Bildik bir yolda yürüyorum artık
Bedenim derdimden bihaber

Yavaş yavaş kendi tabutumu taşır gibiyim mezarlığa
Omuz verecek bir sürü dost edinmişim
Ama çağırmamışım kendi ölüm törenime bile
Kimse anlamaz halimden artık
Yaşıyor muyum, ölü müyüm?
Ben bile bilmiyorum aslıda
Tabutta mıyım, yürüyor muyum?