Ayrılık Şiiri - Osman Öğütlü

Bir gün gideceğini hiç düşünmedim,
her sabah yanında uyanacağımı sandım.
Oysa ayrılık sessizce yaklaştı,
ne kapıyı çaldı,
ne de izin istedi…
Birden içimde fırtına koptu,
ve sen yoktun artık.

…

Biliyor musun,
en zor olan “gitmek” değilmiş aslında.
En zor olan;
arkanda bıraktığın yüreğin hâlâ
sana koşmak isterken,
senin ardına bile bakmadan uzaklaşmandı.

…

Küçücük şeylerden mutluluk duyduğumuz günleri hatırlıyor musun?
Bir kahvenin buğusunda,
bir şarkının nakaratında,
bir gülüşün ışığında saklıydı cennetimiz.
Şimdi o kahve buz gibi,
o şarkılar suskun,
ve o gülüş…
bir yabancıya ait belki de.

…

Ayrılık bir kelime değil,
koca bir ömür aslında.
Her adımda içime saplanan bıçak,
her nefeste eksilen can…
Geceleri yıldızlara baktığımda,
hep sen düşüyorsun aklıma.
Elimi uzatıyorum,
ama ellerin çoktan kayıp gitmiş.

…

Sen gittin,
ben kaldım.
Ama aslında ikimiz de kaybettik.
Çünkü ben seni kaybettim,
sen ise seni gerçekten seveni…

…

Şimdi anlıyorum;
bazı ayrılıklar kavga ederek olmaz,
sessizlikle başlar.
Ve en çok da,
göz göze bakamayanların içinde kanar.

…

Sensizliğe alışır mıyım, bilmiyorum.
Ama bildiğim tek şey var:
Seninle kurduğum hayaller,
artık sadece hatıraların gölgesinde yaşıyor.
Ve ben her gece,
aynı cümleyle uyuyorum:

“Keşke hiç gitmeseydin…”

Ozzy07 - Siyah_Kalem