Ayrılık Şiiri - Can Özcan Özkan

Baharında görüp
Dalında koklamadan
Kokladığım Gülüm
Goncalarınla Bir başıma bırakıp gittiğinde yerde
Sakın ola
Bıraktığın kokunda kalarak ağlatma
O özlem duyacağımız yas tutan ay gözlerini
Biz
Sarmalayıp sarıldığın elbiselerimizi
Yıkamadık yüreklerimizin adı....
Kokun,
Sen yokken yüreğimizin gözlerini yakacak
Başımızı bilmem ne kadar seyreltecek
Sensizliğin adını haykıran gök kubbe
Kaç kez yıkayacak
Hasret yüklü bulutlarla
Böyle bir havada
Küçük goncamızı
Ağlatmadan adını nasıl söyletebilirim?
Hayalinde canlandırmaya bıraktığın biz
Sen diye diye
Ardında çoğaltarak bıraktığın şeritleri
Tespih boncukları gibi çekerek bekledik
Bizden önce batırıp doğurduğun güneşin ışıkları altında
Güneşe söylediğin türküleri dinledik...
Üç yalnız yüreğin gözlerinde ıslanan öpücükleri bıraktık batan güneşe
Sen goncalarımızı doğuran gülüm
Bil ki
Bu güzün başlangıcında başlayan yalnızlığın
Bir sabahın ışıklarında idam sehpasında sallanacak
Onu taşıyıp omuzlarımızda
Gömdüğümüz toprak ananın tümseğine
Yazacağız yatanın Ayrılık olduğunu...

'Bu şiir Kars'da görev yapan çoçuklarımın Anası olan yüreğime'