Ayrılık Şiiri - İsmail Bilek

AYRILIK
Geceye bir damla gözyaşı bırakasım varmış demek ki. Oysa ağlamayı bile beceremeyen bi çare gözlerim. Yağmura müptela oldu bu akşam.
Acısı dinmeyen bir yara imiş ayrılık.
Hani kanayan bir yara olur ya sarmaya muhtaç., Beklersin kanı dinsin. Acısı çekilsin. O kanar sen durmadan silersin. İşte öyle bir kısır döngü imiş ayrılık.

Hatıraların arkasına saklanan. Korkak bir çocuk gibi. Aynalardan kaçan aciz bir görünmezlik misali. Çölde yağmur duası eden bir muhtaç gibi bir şey. Bir damla merhamet umudu imiş ayrılık.
Yara imiş geçse de izi kalan.
İnsana olmadık anlarda gelip. Durup dururken hatıralara tebessüm ettiren.
Gülerken ağlamayı öğreten bir sebepmiş ayrılık.

Bir sokak lambası altında. İçin titrerken. Gece ayazında. Alev alev yangınmış ayrılık..!
Susmakmış haykırırcasına.
Gecenin sessizliğini bozarcasına ağlamak.
Bir çınar gibi ayakta ölmekmiş ayrılık.
Yara imiş, çile imiş ve ayaklarına hükmedememekmiş AYRILIK.