Ayrılık Şiiri - Metin Altun

Saatin kaç olduğu,ayrılığa ne kaldığı bile önemli değildi
Gözlerim hep ayrılık anına odaklanmış birilerini arıyordu
Kafamda ise sensiz geçireceğim günleri canlandırıyordum
Bir ara ümitsizliğe bile kapıldım
Acaba onu son bir kez bile olsa göremeyecek miydim
Tüm insanlara bakakalmıştım anlamsızca
Gözlerim hep birilerini arıyordu sessiz ve derinden
Ve o an! nihayet karşımdaydın
Bir tutam kır çiçeği gibi sade ve özentisiz
Bir bebeğin masumca bakışları gibi
Bir iklimin en mavi gündüzü gibi hayal
Kızıl gecesi gibi karışık
Gözlerim mi kendini alamıyordu senden
Kalbim mi bilemedim
O an bildiğim tek şey karşımda olmandı.
Baka kalmıştım essiz busene ve sana
Belki paytak yürüyüşün etkilemişti beni
Bir an sımsıkı sarılmak istedim sana
Kaybetmek korkusu sarmıştı her bir yanımı
İnsanlar koşuşturuyordu alabildiğine
Sanki herkes ayrılmak istiyordu birilerinden
Bana fikrimi bile soran yoktu
Hayal ile gerçek arasında kalmıştım
Yaşaran gözlerimin buğusunda seni ayırt etmek bile zor gelmişti
Ve o kısacık zaman akıp gitmişti
Otogarın parke taşlarında yürümek bana zor gelmişti bebeğim
Klakson sesleri arasında gölge gibi kaybolmuştun aniden
Seni benden alan araca mı sitem etmem mi lazım
Yoksa hayatın acımasızlığına mı?
Öylesine kapılmıştım sana ve gülüşüne ki
Bir an olsun aldığım nefes kursağımda düğümlenmiş
Ellerim bile titremeye başlamıştı
Çektiğim sigaramın dumanında gizlemiştim seni
Kimseler görmesin diye
Ruhumun en derinlerinde çektiğim sıkıntı
Bu günlerin geçmeye mahkum olduğunun kanıtıdır sevgilim