Ayrılık Anı Şiiri - Abdulsamet İlgin

AYRILIK ANI

Bir an gelir, kelimeler durur.
Diller kurulur,lalla vurulur.
Gözyaşları sel olup akmaktan kurulur,
Dünya dönmekten vazgeçip yorulur,
Feryatlar, Çığlıklar ve avazlar
Ne kadar bağırmak istese de,
Ses telleri üzüntüden boğazda düğümlenir.
İşte o an Gemi limandan,
Sadece bir nokta olarak görülür.

Bazen öyle bir an gelir ki!
İnsan anne rahmine düştüğüne pişman olunur.
Duygular, karma karışık olup,başa vurur.
Ruh ve beden birden durur.
Akrep, yelkovanı dinlemez olur.
Sistemler tersine çalışıp beyne vurur,
İşte o an Gemiye,
Biçare son bakışlar tutulur.

Öyle anlar var ki!!
Tren vagonları yürütmez olur,
Varmak istediği yere ,varılmaz olur.
Dil ne kadar çevrilse de hükümsüz kalır
Her şey o an anlamsız durur.
Çünkü o an Gemi,
Başka limana demir atmış olur.

Öyle anlar var ki!!
Yaşanılanlar, bir bakışta yok olup gider.
Maziye dair her şey silinipte biter,
İmkansız olduğunu bile bile ,
Elleri tutulsun diye uzatmak ister.
İşte o an, ayrılık canları,
Çoktandır kulakları tiz eder.

Öyle bir an var ki!
En dayanılmaz an olarak yaşanır,
Yaradannaya yalvarcasına sorulur.
''Neden benden önce aldın?
Bana bu hali reva gördün.''
Toprağa, beni de al diye yalvarılır.
İşte o an gemi,
Asıl Limandan demir alır.

15.06.2017