Ayrılık Şiiri - Yaşar Cerit

Bir hayal kırıklığında başlar,
Ansızın kapını çaldığında ayrılık,
Gönlüne kış çökmeye dursun,
İçinin acısı öyle çöker ki gönlüne,
Keşmekeş dertlerinle kahrolursun.
Artık acıların umarsız olur,
O yüreğinin derinlikleri;
Bir avuç acı kırağı çalar.
Senin ağlamana gerek kalmaz ki,
Çünkü gökyüzü senin içinde ağlar;
Her düşen damlacık da boğulursun…

Hayat sahnesinde oynamak için,
Hep bir yerlere koşup durursun,
Ama o sahneden alaşağı olmak,
Yine o perde aralarında,
Yeniden kendini yaşamak;
Çok zordur be güzelim.
Sende bundan böyle,
Hayattan dersini almış olursun.
Tıpkı elinden oyuncağı alınmış,
Yüzü kızaran bir çocuk gibi,
Kör akşamlara gidip sığınırsın.
Beklediğin gün hiç doğmaz ki,
Çünkü Tanrı’da kalır duaların;
İçin içini yerde mahvolursun…

Kimseler yanında olmaz ki,
O üstüne gece karanlığı çöker,
Hüzünlerine sarılıp boğulursun.
Şu deli gönlünde ayrılık,
Acımasızca bir hüküm sürer,
Yalnızlığında kıyametler kopar,
Her şeyin olur apar topar,
Ve her şeyden buz gibi soğursun.
Gökyüzünü taşlamak istersin,
Ama nafile gücün hiç yetmez ki,
Birer birer umutların suya düşer;
Kendi benliğinde bile yok olursun…

Ne yardan bir selam,
Nede bir haber alırsın,
Hayata küsüp burnundan solursun.
Her şeyin kırılıp dökülür,
Yüreğin dolup taşar,
İçindeki tüm köprüler yıkılır;
Çıkmaz sokaklarda hep kaybolursun…

İsyanın göz bebeklerinde asılı kalır,
Vefasızı düşündükçe hep yorulursun.
Kendine böyle gelemezsin ki,
Bir gün felekle de açılır aran,
Hayatın çarkında hamur gibi yoğrulursun.
Dökülen dökülmüş saçılan saçılmış,
Gayri kapanmaz ki açılan yaran.
Şu dünya ah yalan dünya,
Döndükçe döner vesselam,
Nasıl dönerse dönsün benim babam,
Artık umurunda olmaz ki zaman;
Kalp gözün kapanır da bakar kör olursun.