Ayrılık... Şiiri - Ziya Tüfekçi

gidiyorsun demek...
git...
beni yarım kalmış bir hikayede bırakarak...
ki hiçbir zaman -son- bölümünü okuyamayacağın bir hikaye...

bütün mutluluklarını yanında götürmeyi unutma sakın,
ne acı, ne hüzün ne de yüreğine sancı veren hiçbir şeyi alma yanına,
ve arkana dönüp bakmadan git...

olsun acıtsada canımı yokluğun, bunada alışırım be;
buda geçer üstümden, onca geçen acının yanında lafımı olur?
belki yokluğunu alır koynuma yatarım, yada hıçkırıklarımı yutkunurum bir kaç ay,
ve üzülürüm, yaram kanar sana vermediğim tek resmine bakarken...

ayrılık...
off deli ayrılık...

bir off çekip seni bir duman gibi dağıtmalıyım rüzgarda,
ama olmuyor sensiz...
yaşanmıyor...
seninle aynı atmosferde nefes aldığımı bilmek bile yetiyor hüznüme...

kopuk köpüklerin sarstığı, bir gözyaşı deresinde kağıttan yelkenliymiş ayrılık,
ve dumanlı bir kaleden dökülen kale surlarıymış kalbimin yara kabukları...