ayrilik Şiiri - Mehmet Selim Çoban

Güneş hüzün kokan gurup olunca
Kıyameti kopartır içimde ayrılık,
Kapkaranlık bir renge börününce ufuk
Yorgun düşmüş duygularımı yutar ayrılık,
Hicranı ruhuma salınca akşam
Hüznü yüreğime katar ayrılık.

Evet bugün yine hüzünlü bir gurbet akşamına girmek üzereyim
İçimdeki firak ateşini alevlendiren guruba dikmişim bakışlarımı
Sonsuz acıların girdabında çığlıklar atıyor umutlarım
Sırıl sıklam olmuş hatıralarım var mazide onlara ağlamaktayım
Ve evet yine vuslata uğrayan kalbimle yanmaktayım.

Dökülen gözyaşlarımın çığlıkları vururken pencerelere
Gözlerime ayrılığın ayak izleri beliriyor karanlığın koytusunda
Ve kalbe akşamları düşen mor hüzün gibi
Hüsran bir sis çöküyor yüreğime.

Kalbimin en derinliklerinde hicran zelzelesi yaşanırken
Naçar kalan umutlarımı bestelemektedir rüzgar
Ama ne fayda paslanmış artık umutlarım
Ayrılığın acı isyanları var artık bakışlarımda
Hicazkar şarkıların nağmesi,
Ve özlem kokan karanfilin duyguları var yüreğimde.

Yetim gecelerin kucağında titrerken bedenim
Gözlerimi öksüz sabahlara açıyorum.
Kalbime ansızın inen vuslat ateşi yanarken
Şiir olmuş duygularımı anlatıyorum zambaklara, papatyalara, lalelere
İnce ince yağmur yağarken çiçeklerin kalbine
Artık yama tutmayan delik deşik yüreğime acıyorum.

Hülyalı gecelerimi aydınlatan ilk güneş ışıkları ısıtınca bedenimi
Bir kıpırtı umut damlar yüreğime
Herzaman barışın elçisi olan bakışlarım
Sevgiye aç kalmış duygularımla birleşince
Mutluluk diyarından meşaleler yağar duygularıma
Ve sevginin güllerini bağrımda ekince gözler
Kalbimde ayrılığın acısını söndürür DOSTLAR.

01/12/2006 YOZGAT