Ayrılık Şiiri - Ali İhsan Karataş

Bu güller sensizken solar mı sandın.
İçimdeki ateşi söndüren,kardın.
Güvenmez olmuşsun,sen kimle yardın,
Bilirsin sen benle ben senle vardım.

Sabrımın sınırıydın,taşan bardak olmaya,
Sen benim goncagülüm,yüreğimde solmaya,
Hasretle yüklenerek şu kalbime dolmaya,
Fırsat kollarmışsın yar hep canımı almaya.

Oysaki seni ben,hayalimde yaşattım.
Sana düşman olana her cephede taş attım.
Gözümü kırpmayarak ölüm altına yattım,
Sen beni düşünmeden yalan dünyaya sattın.

Ayrılık ölümden zor,sabretmek bana kaldı,
Hasretin acı oku kahretsin yine baldı.
En son darbe oydu ya gözlerin sele saldı,
Eskimiş son bir sözcük şimdi dilimde yandı.

Sözüm yok, gidiyorum hakkım helaldir sana,
Bu sancıyla yaşamak,artık vebaldir bana.
Sana son bir sözüm var,ne olur söyle ona,
Ayrılık çok zor ama o benim parçam artık...