Ayrılığın Zemherisi Şiiri - Fırat Yetiş

Ayrılığın zemherisi

Gidişin göz yaşından damla damla gerdanlık hıçkırıklarımda.
İçime bağıra bağıra seni ağladım
Zifiri sağanağında boğulur iken gece,
Şafak vakitlerini doğumsuz bir sancı sarıyor ..
Kuşlukları hüzne demlenmiş gün devrimlerinin ardından,
Akşam;
Gün batımı acılar doğuruyor.

Özlemler bu kadar öksüz mü kalacaktı.
Geride kalanın canı çıkacaksa,
İzin ver
Son defa sana bakayım aşkla ..
Uzun uzun rüzgara anlatayım
Saçlarını yollar boyu,
Zaman götürsün beni baharlara .
Kokun var ya kokun..
Kokunu sürmeli fesleğene , sardunyalara ..
Göz altı topraklarında dokunulmalı yağmurlara .
Ah !
Döş’üne düşen kelebeklerin
Bütün kanat çırpmaları ,
Ömür telaşından habersiz ,
Sadece adın ile başlayan sokaklara çıkmalı .

gölgesinde güneşler bulduğum sevgili .
Gidişlerden seni dilendim,
Bir ömür kapanmaya hazırdım
Beni ezip geçtiğin ayaklarına!
Senden sonra ;
Ayrılık sarmalı sözcükler kaldı dudaklarım da .
Sustum !
Sustukça özlemini sardım avuçlarıma.
Susadım!
Susadıkça ;
Yüzünü aradım ,
uzakları devirdiğim dudaklarıma .

İnandığın ve inandıkların aşkına,
Güzergâhını değiştir dön !
Bir sefer olsun göz pınarın değsin yürek sancısına.

Gidişin,
Kabuk bağlamaya terk edilmiş öldürmeyen yara sızısı!
Biliyorum ki sana yar ,
Bana yara kalacak ömrün bundan sonrası .
Yokluğuna çıkan yolları ,
Hüzne sapan yalnızlıkları,
İsim koyamadığım acıları ,
Ayrılığın zemherisi
Hıçkırıkları gövdeme gömdükçe;
En yanık yanıma astım aşkını..