Ayrılığın Yıldönümü Şiiri - Esra Nizam

"Ayrılığın Yıl Dönümü"

…

Bugün ayrılığın yıl dönümü.
Yüzünü görmeden geçen zaman
yıl değil,
Bin asır oldu içimde.
Ne zaman düşsen aklıma ,
yokluğun bir sandalye çekip
oturdu başucuma.
O yokluk benden çok şey götürdü.
Ama seni bana hiç getirmedi.
Sen Karadenizimdin oysa.
Beni bir savuruşta
alt üst eden karayelimdin.
Yüreğimdeki esmer coğrafyada
Bir daha asla esemedin.

Bugün ayrılığın yıl dönümü.
Ve ben bu kez,
hafıza kaybı yüksek bir şiirden
düşüyordum sana.
Kırılası parmaklarım
titriyordu onurumun tellerinde.
Cümlelerimi tek tek
kelimelerin dağarcığına asıyor,
boğuluyordum Sen/sizlikten...
Bu acı acı şiir öksürmelerim
kaçıncı sigaradandı bilmiyordum.
Ah biraz nefes alsam diyordum.
“Biraz nefes alsam”
Gelsen tam da şu an.
Yokluğunun tam orta yerinde dursan.
Bana sarılacakmış gibi baksan
razıydım.

Bugün ayrılığın yıl dönümü…
Sana yazdıklarımın arasında
cesur bir şiir olsun istedim.
Bende olan tek fotoğrafını yaktım.
Titreyen ellerime aldırmadan,
suretinin nasıl küle dönüştüğünü
usul usul izledim.
Acıtmaz sandım ilk başta ama,
en sağanak bulutlar
devrildi gözlerime.
Bu defa tek başıma ağlamadım.
Ayrılığı ağlattım,
şiiri ağlattım,
yokluğunu ağlattım.
Bir keşke daha düşürdün dilime :
“Keşke fotoğrafın yerine
kendimi yaksaydım”

Bugün ayrılığın yıl dönümü.
Bin bir güçlükle yazıyorum
mazinin ortasından.
Yanıbaşımda uyuyan sen değilsin,
Yastığına dökülen saç telleri
benim değil.
Ben hâlâ ilk sarıldığın yaştayım.
Sen her Eylül de
bir yaş daha aldın.
Sende bir anlık anıydı.
Bende bir ömürlük ukte kaldı.
Hiç bir türlü
aynı taraf olamadık seninle.
Sen, davamızın tek hakimi
sahi
gerçekten kırdın mı kalemi?

Bugün ayrılığın yıl dönümü.
Senindim bütün benliğimle.
Gözüm yoktu hiçbir şeyde.
Ellerinle yok ettin beni.
Ne canım kaldı,ne cananım.
Yandım,
Bir tek sana susadım.
Bensizlik hiç çalmadı kapını.
“Sensiz ben bir PİÇİM ”
diyen sen değil miydin?
Bu acı düpedüz peydah yüreğinden.
Af dilerim,
Uğruna yaktığım gençliğimden.

Bugün ayrılığın yıl dönümü.
Sen benim gökyüzündeki
tek mavi bulutumdun.
Belli ki yerini yadırgadın.
Vazgeçtin bizden.
Bugün heykel gibi bir adamla
buz gibi kucaklaşmam ,
senin yüzünden.
Oysa
sımsıcak olurdu benim sarılışlarım,
hatırla.
Hepsinin günahı boynuna.
Göğsümün tam ortasına
saplandığın bir hançer var.
Yıllardır nefes aldırmıyor bana.
Ben “geçmiş” diyorum,
sen adını ver ona…

4 KASIM 2024
03.55