Ayrılığın üçüncü günü Şiiri - Sefa Çelik

.
Sensizliğe uyandığım
Bu serin
Bu üçüncü
sonbahar sabahında
Ve benim içimde büyük bir sesizlik oluşun
Bir ayrılığın ayak sesleri

Beynimin içinde
öfkeden ve sevgiden
yıkılan dağlar var
Ve bağıra bağıra söylemek istediklerim bir çağlayana dönüşürken parmak uçlarımda
Susuyorum tek kelime etmeden.

Uyandım dediğime bakma
Bari sabah olsa diyorum
Bitse bu içinde nefessiz kaldığım karanlık.
Merhamet etmiyorsun
Tanrılar böyle buyurmuş belkide
Ya da içindeki şüpheci ve huysuz Sanrılar böyle buyurdu

Oysa hiç yazılmamıştır dört kitabın birinde
Kanatarak acıtarak sancıtarak sevmek .
Ateşin suya olanca hasretindeyim bu anda
Duy sesimi artık
Derman kalmadı bu garip canda.

Birazda seni konuşalım yâr
Mevsim güz
Serin olur oralar dikkat et kendine üşütme
Yağmurlar başlamak üzere bugünlerde
İyi bakasın kendine

Aldırış etme bu Serin sözlerime
Ben sana kıyamam
Sitemlerimi hoşgör sevdiğim
Belki bir gün yeniden çıkarız karşımıza
Iyi bak kendine canımın cananı
Ve unutma her eylem öncesi bir niyetin gerekliliğini...

Sefa ÇELİK