Ayrılığın Hikayesi Şiiri - Harun Şenel

bir kasım günüydü
gözyaşlarımın yağan yağmura
karışarak sele dönüştüğü zaman
bir pazar akşamıydı
umudumun şiddetle sarsılıp
yıkıdığı an
bir ferman vardı elimde
kalemi kırık...
alay edercesine ''zamanı geldiğinde
belki seni kapımda elinde bir çiçek
görürüm'' diyordun
''bir zamanlar sevmiş ama
karşılık bulamamış bir genç vardı
diye söze başlarsın'' demişsin
ama ben alay olarak görmüyorum bunu
çünkü;
evet işte bir zamanlar birini sevmiş
karşılık bulamamış kişi gelecek
birgün kapına ama
elinde eskimiş bir kalp
ve kan kırmızı gül
yüreğinde taptaze bir sevgi
aklında bir isim
kulağında iki heceyle
ve yıllar önce yüzüne tokat gibi vurulan
o duyulmak istenmeyen sözlerin
yapmış olduğu izlerle gelecek
gururunu ayaklar altına almış
ve beklemenin vermiş olduğu eziklikle...
vereceğin cevabı merak ederek...
ya ağlayarak dönecek ocağına
ya da gülerek...
ama ağlayarak dönsede arkasına bakmayacak
eskisi gibi hüzünlü
çünkü aşkın kıymetini bilmeyenler
için ağlamış olacak
gidecek yalnızlık şarkısının
ritmine ayak uydurarak
kader, belki kader yine karşılaştıracak
ama bir zamanlar bülbülün gülü
sevdiği gibi seven bir aşık vardı karşılık bulamayan
şimdi onurlu, şimdi gururlu, dimdik, asi
yüzünden kalbinden işlemiş o izleri
silmedim diyecek ve sonunda
her zamanki gibi içi buruk bir şekilde
dönecek o çok aşık olduğu İSTANBUL'a
ve bir hikaye burda çoktan bitmiş olacak...

05 Ekim 2005