Ayrılığın Hakkını Ver Şiiri - Mustafa Orucu

Bilirim…
Ne çare ki,
Yarım kalmış sevdaların ardından
Bunlar söylenmemeliydi.
Yalnızlığa gömülmek lazımdı,
Ardından…
Sevdanın hakkı verilmemişse,
Ayrılığın,
Ayrılığın hakkı verilmeliydi.
Boğazım düğüm düğüm olmalıydı.
Çözülmemeliydi bu sözcükler.
Son bir şiir de olsa yazılmamalıydı.
Susmalıydık gönül, susmalı…
Ne kadar içinde fırtına kopsa da susmalıydık.
Gömülmeliydik o suskunluk çukuruna.
Kan ağlamalıydın,
Parçalanmalıydın.
O gözler senin için mi yaratılmıştı ki?
İçindeki yangını söndürsün.
Bak! Görmüyor musun?
O gözlerden akan her bir damlanın,
Yüreğine, kor olarak düştüğünü.
Şimdi yan bakalım sen.
Adını su perisi koyduğun,
O zalim gelecek mi?
Demedim mi gönül sana?
Aşkın hakkını veremiyorsan,
Ayrılığın!
Ayrılığın hakkını ver diye.
Ne diye çırpınıp durursun şimdi?
Acılarda boğulmayı kim bilir?
Kim bilir?
Senden başka…
Hangi tabip derdine derman olabilir ki?
Geziyorsun diyar diyar…
“bana seni gerek seni” diyen,
Yunus mu oldun da bağırır çağırırsın.
Sesini duyan olmaz gönül!
Olsa da gelir mi dersin?
Gelse de sever mi dersin?
Bırak!
Bırak küllenmiş yüreğinde umut beslemeyi
Umudun adı terk-i yar oldu, bilmez misin?
Yoksa deli divane misin gönül, deli divane?