Ayrılığın Ertesi Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Başlangıçta hiçbir şey olmamış gibi hissediyordu. Sanki hayat o gidince bıraktığı yerde kalacaktı. Gözlerinin önünde, söyledikleri kulaklarında yankılanıyordu ama hala gerçekte olmadığını düşünüyordu. Nasıl olurdu? Bunca yıl sonra, bu kadar anıdan sonra bir anda nasıl giderdi? Onca yaşanmışlık boş muydu?

Bunu ilk başta kabullenemedi. Duyguları, onun aklının oyunları gibi geliyordu. "Geçer" diye düşündü. Belki de birkaç gün içinde arar, barışırız. Ama günler geçti. Sessizliğin ağırlığı her geçen gün biraz daha omzuna çöküyordu. Evde her şey yerli yerindeydi; onun çayı hala mutfakta duruyordu, pencereden gördüğü sokak aynı sokaktı, ama içinde bir şeyler kırılmıştı.

Bir akşam mutfağın köşesine çöktü. Gözleri doldu, sanki gözyaşları birer damla değil, taş gibi yüreğine düşüyordu. Bu neydi böyle? Neden bu kadar derindi? İçinden geçen bir soru, beyninde yankılanıp duruyordu:

"Ben... sevemedim mi gerçekten? Bu kadar mı sahteydim?"

Her gün yeni bir parçayla yüzleşmek zorundaydı. Her gün bir başka anıyı düşünmek, bir başka hatayı fark etmek zorundaydı. İçindeki ses acımasızca sorular soruyordu. "Ya bütün suç bensem?" diye düşündü bir gece. "Ya ben her şeyi mahvettiysem?"

Geceleri uyuyamaz olmuştu. Gözlerini kapattığında aklına anılar düşüyordu. Artık sevdiği anılar bile acı veriyordu. Bu anıların ardındaki gerçek, onların çoktan uzaklaşmış olmasıydı. Kendi içinde bu durumu kabul edemiyordu, ama bir yandan da "Bu kadar yıprandım, yıprattım… Kendimi de onu da" diye düşünüyordu.

Bir gece dayanamayarak onun kapısına gitmeyi düşündü. Ayakları onu götürür müydü bilmiyordu ama gitmek istedi. "Bir kez daha… bir kez daha görebilsem…" dedi kendi kendine. Ama kendini durdurdu. Kapının eşiğinde birden yere çöktü. Ağlamaya başladı, ama bu defa başka bir tür ağlamaydı. Derin, sessiz ve iç parçalayıcıydı. "Ben olmadan daha mutlu olacağını biliyorum," diye fısıldadı. "Biliyorum."

O an kendini kaybettiğini hissetti. Bilinci, düşünceleri karmakarışıktı. Duygularının labirentinde kaybolmuş, kaçış yolu arıyordu. Bir an aklında hiçbir şey kalmadı. Artık hissetmek istemiyordu; sadece unutmak, sadece yok olmak… Ama bir yandan da bu acının bile ona varlığını hissettirdiğini fark etti. Gözyaşları durmak bilmeden akarken, acısına sarılmayı seçti. Çünkü acı bile, onu hatırlatıyordu.