Ayrılığın Ardından Şiiri - Betül Menteş

Yorgunum…
Epeydir kimya-ı vücutta mevcut bu hâlim.
Dudaklar gülüyor,
Ayaklar yürüyor,
Eller işliyor,
Kulaklar işitiyor,
Gözler görüyor…

Görüyor! ! !

Görüyor görmesine de
Gördüklerini nasıl gösteriyor görene?
Ya da
Gören ne görüyor,
Görünmez saadetin görünüşünde?

Sen,
Sen ne gördün ey sevgili
Gösterdiğim gönlümün ziyadesinde?
Yâhut
Ne göremedin ey sevgili
Her zerresine aşk işlediğim,
Gönül gergefimde? ?

Seni sana anlatabilmeyi çok isterdim sevgili.
Hele bir de…
Hele bir de,benim gözlerimle bakabilseydin gözlerine.
Olabilemezdi sevgili,
O canın o tende ikâmat edebilemezdi
Gayrı görseydi gözlerini benim nazarımdan…

Seni bana sevdiren türküleri, sana söyleyebilmeyi çok isterdim sevgili.
Öyle türkülerdi ki onlar,
Okunan her nağmede ’SEN’ dinleniyor,
Bense nağmelenen her sûizanda ‘SEN’ diye inliyordum.
Bilemezsin sevgili,ne çok severdim ben türküleri…
Hele içinde;
Sana olan gurbetim,
Sana olan vuslatım,
Ve…
Sana olan hasretim tınlamışsa;
Ben türkü oluverirdim:
Senin soğuk nefesinle ısıttığım kalbimi,
Tellendirirdim.
Peşisıra gelen nağmelerle…

Seni bana bulduramayan bilmeceleri, sana sorabilmeyi çok isterdim sevgili.
Bilinmeyeni sen, bileni sen.
Soranı sen, sorduranı sen.
Sorusu sen, cevabı sen.
Benim bilmeye ömrümü adadığım,
Lâkin, senin sormaya meyletmediğin bilmeceleri…

Sana masallarımı anlatabilmeyi çok isterdim sevgili.
Senin ve benim kahramanlığımızdaki masalları…

Yani, senin mâşuk,
Benimse leylî vakitlerde bîçareliğe yoldaş kıldığın,
Leylâ olduğum masalları…

Yani, senin mâşuk,
Benimse gönlüne sevdayı kerem kılmadığın,
Aslı olduğum masalları…

Yani,senin mâşuk,
Benimse,kalbinin kuyusuna gömdüğün,
Züleyhâ olduğum masalları…

Yani,senin mâşuk,
Benimse dağ gibi hasretine boyun eğdiğim,
Şirin olduğum masalları…

Yani,senin mâşuk,
Benimse al setrelerde tûtî bülbüle yandığım,
Gül olduğum masalları…

Velhâsıl sevgili!

Senin dembedem mâşuk,
Benimse ebedi âşık olduğum masalları…

Sana senden sonraki hâlimi çizmeyi çok isterdim sevgili.
İsterdim istemesine de,
O denli karanlık bir kağıda,
Zifir rengi mürekkeple,
Ahvâlimi karalayamadım sevgili.

Koşaradım çıktığım merdivenlerden,
Bîheves yuvarlandım.
Senden sonra kimseye ‘kimsin? ’diye soramadım.
Biliyordum…
Senden gayrı kimsesizdim artık.

Şimdi bir duysan bu serzenişlerimi,
Kimbilir ne kadar gülersin hâlime.
Gülmen değil de sevgili,
Bilememen yordu bu çocuk kalbimi.
Ben, geniş bahçelere ekmiştim yüreğimin tomurcuklarını,
Sen,dikeniyle kopardın açmayan gülün goncalarını…

Kırgın değilim sevgili;
Herkes hâriç kimseye kırgın değilim…

Hele sana…