Ayrılığın Ardından Şiiri - Tuğba Uzüğüten

Eski bir sonbahar yağmuruydu gözlerimden süzülen
Seni sevmemiştim ki önce nefret etmiştim
Klasik bir sözü desteklercesine...
Ne oldu da sonra büyüdün; sığmadın dünyaları alan yüreğime
Canımdan bir can bulmuş gibi ama korkarak yanaştım sana
Ürkerek, çekinerek tanımaya çalıştım gülen gözlerine bakarak
Kavurucu ayazlarına bile direndim, hissetmediğini bilerek
Can verdim, söz verdim,
Anlamlandıramadığım gücü karşısında sevginin direnmek istedim, direnemedim
Nasıl sindin içime ne zaman işledin nakış nakış benliğime asla bilemedim
Günlerce, gecelerce hatta mevsimlerce bunu sordum
Bir çaresizlik yumağına dolandıkça kaderim
Korktum, kaçtım belki saçmaladım
Niye ben dedim defalarca hala bulamadım cevabını
Ve niye sen ömürlük olan canıma dokunan
Sen ki nasıl baktın gözlerime kim bilir; beni deli divane bıraktın
Herkesin sevdası kendine büyük
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı yer saklar tüm duyguları, aşamazsın
Yutkunursun boğazındaki düğümden kurtulamazsın ya
Buruktur tadı her daim her şeyin
Sonrası mı?
Bilmezsin ilerlersin geri kalanlara tutunursun
Umutsuz bir umut dalar bağrını ara ara
Yine de ihtimal vermez; belki unutacağına hatırlarsın...
Ne tuhaf!
Her mevsim sonbahar, her gün ayrılık
Ve her yer sen kokmakta buram buram...