Ayrılığımız Çoktan Başladı

Ayrılığımız çoktan başladı
Çoktan bitti acılarım
Çoktan kapandı bu Şiir dükkânı
Dersini aldı ahûzar eden bu yürek
Boyundan büyük aşklara kalkışmaz bir daha

İkimizde aşktan muzdarip olmuş insanlardık
Sen evladına hasret bir şair
Ben gurbet acısıyla yaşayan bir Şaire

Bitti diyorum da
Bitmez bu deli çöllerde savrulan sevda
Uslanmaz bu deli yürek
Vazgeçmez bu eller şiir yazmaktan
Kolay mı kazandım sanıyorsun seni
Gece uykularımı yitirdim
Güneş’in doğuşunu seninle izleyebilmek için
Çayı sevmeyen ben açık çayın tiryakisi oldum
Sırf karşılıklı içebilmek için, bardağın ardında gözlerini görebilmek için
Şiir ilhamımı kaybeden ben
Yeniden Şiir yazmaya başladım
Bir gün gerçek bir Şair olup
Sana yazıp da okuyamadığım bütün şiirlerimi gözlerine bakıp okuyabilmek için.

Artık bir önemi yok bunların
Sensiz yapılan hiçbir eylemin bir önemi yok
Tadı yok, tuzu yok.
Yok işte Azizim yok
Bana sen lâzımsın
Ellerin lâzım
Gözlerin lâzım
Ne yapayım ben acıyı, hüznü, kederi?
Bana aşk lâzım Azizim, aşk!
Usanmış gönlüm gurbet acısından
Sensiz olan her yer gurbettir bana

Çay içmek varken, şehir-i İstanbul’u seyre dalmak varken ne yapayım ben ayrılığı?
Sen yoksan neyleyim bu koca İstanbul’u?
Çamlıca seninle güzel
Üsküdar seninle güzel
Kandilli seninle güzel
Bu Şiirler seninle güzel
Bir gün beni sevmenden korkuyorum
Ya o gün mutluluktan Şiir yazamazsam
Ya ellerim kalem tutamazsa?

Amma Azizim Allah biliyor ki
Hep sabır sabır diye yazdım adını
Rabbim biliyor bu aciz kulunun niyetini
geciktiriyor ki bir gün en güzel haliyle karşıma sunacak seni
Ama sen en şunu bil ki sevgilim
Bütün şehir dahi unutur
Ama bu Şair Yürek asla unutmaz seni.