Ayrılığı Terkediyorum Şiiri - Şerif Yılmaz

Ayrılığı terkediyorum
Boş bir bavul
Durmuş bir saat
Kırık bir gözlük
Bir de taşmış bir yürek
Günlerden ne bilmiyorum
Ama mevsim hazan biliyorum
Havada ağır bir hüzün var çünkü
Gölgeler şehri terketmiş
Kuşlar sessiz
çakallar bile ulumuyor
Yıldızlar sönmüş
Bulutlar hareketsiz
Ve yollar yabancı
Caddeler ve sokaklar yabancı
Adresler yabancı
Seni fısıldayan rüzgar tanıdık sadece
Bir de dağ kulübesi
Hani geceleri koynuma acıyı aldığım
Hayaline sarıldığım
Hani bir üveyikle arkadaş olduğum
Kör bir yılana adını sayıkladığım
Kızgın bir akreple
Ateşin ortasında durduğum
Rüzgarı dinlediğim
Yaşlı bir çınarı seyrettiğim
Her gece soğuğu üzerime örttüğüm
Yitik dağ kulübesi
Bir de dağ yamacı
Hani saatleri aylara böldüğüm
Bir pınarın önüne divan kurup
Düşlerimi yıkadığım
Hani günleri karanlığa boyayıp
Her karanlıkta kendimi yaktığım
Ve küllerimi bir dereye saçtığım
Hani her gece alnımdan vurulup
Öldüğüm
Sonra seherde uyanıp
Kurşun çekirdekleriyle yaşadığım
Etrafını uçurumlarla çevirdiğim
Yalnız kurtların
Ve yorgun ceylanların arkadaş olduğu
Ankaların sustuğu
Matemin toprağı ve taşı sardığı
Korkusuz dağ yamacı
Ve şimdi
Son kez kuruluyorum
Bir ecel sofrasına
İki ayaklı bir masa
Siyah mürekkep kalem
Saman kağıdı bir sayfa
Bir de tabanca
Tek satır var yazılacak
Hüküm bitti
Başka söze gerek yok
Hem yetmez mürekkebi kalemin
Zaman da yetmez artık
Hem Hızır da gelmez
Hem Azrail sabırsız
Cehennem sabırsız
Araf beni bekler
Benden öncekiler beni bekler
İşte sürüyorum mermiyi tabancama
Bir kurşun sesi
Bir kurşun
Acı acı inleyen
Şakaklarımın arasında ilerleyen
Ve ben
Son kez ölüyorum
Bir gül büyüyor kabrimde
Mezar taşıma bakıyor gözleri
Kan rengi Alev kırmızısı yani
Ölüm kokuyor
Ayrılık gibi
Sensizlik gibi yani
İşte şimdi bir gül de sen dik kabrime
Kar beyazı olsun
Sen kokan
Kökleri çürümüş kalbimi sarsın
Gözleri gözlerime baksın
Her şafak bana adını haykırsın