Ayrılığa Dair Şiiri - Eren Özyalçın

Valizine koyduğun soğuk kıyafetlerle başlar ayrılık.
Bazen de ne valizin, ne de valizine koyacağın soğuk kıyafetlerin olmadan.
İkincisine kıyasla, birincisidir tercihim.
Çünkü ümit vardır birincisinde, ihtimal vardır.
Kavuşabilme ihtimali...
Saniyeler geçtikçe zirveye tırmanır, ayrılığın verdiği ince sızı;
Ayyuka çıktığı andır, terminalin soğuk kaldırımı.
Ağlamamak için dudaklarını ısırdığı,
Gözlerini kaçırdığın,
Sımsıkı sarılıp kokusunu damarlarında hissettiğin an.
Darmadağın olduğun,
Hissiyatlarının iki kat ağırlığını sol yanında duyduğun,
Çakmak çakmak gözlerle el salladığın,
Keşkelerle başlayan cümlelerin, zihninden akıp gittiği andır soyut ayrılık...
Şimdi ruhum ile bedenimin ölümsüz ayrılışını yaşıyorum;
Akıyor karanlıklar tüm sertliğiyle rahatsız koltukta.
Bedenim ruhsuz, ruhum ise vişne çürüğüne bürünmüş hüzünlü yalnızlığında...
Gökyüzünde yıldız yok,
Ama karanlıkta yeşili aramanın heyecanını yaşıyorum.
Her yeşil görmemde seni görüyorum,
Gözlerinde özlem var...
Uzakta nokta nokta yanan ışıklar görüyorum;
Damla damla ayrılıkların yaşandığı,
Nokta nokta ışıklar.
Gidişler ve dönüşler.
Kimine mümkün,
Kimine ne mümkün dönüşler.
Dönüşlerin mümkün olmadığı ışıklar,
Diğer ışıklara nazaran biraz daha sönük kalmışlar;
Ama ay hemen onların tepesinde yakmış fenerini.
En çok onları aydınlatıyor,
En çok onlara gösteriyor gülen yüzünü.
Ayında merhameti varmış;
Onların öylece sönük kalmalarına gönlü razı olmuyor sanki...
Hayal ediyorum her insan gibi.
Sanki ölüm benim için değilmiş,
Başkaları ölecek ben hep yaşayacakmışım gibi hayal ediyorum.
Kızım olursa ismi Eylül olsun ve eylülde doğsun.
Tatlı bir uyumun, ufak anlaşmazlığını yaşıyoruz onunla;
O, kız da Yağmur,
Erkek de ise Toprak ismini seviyormuş.
İyi ya!
Eylül, kavurucu yaz sıcağının ardından,
Yağmur ile Toprak’ın ilk kavuştuğu ay değil midir? ..
Biz nisanda kavuşmuştuk;
Yağmurlar damla damla vedalaşırken toprakla.
Meyve ağaçları, bizim kavuşmamızla verdi ilk çiçeklerini yaprak yaprak.
Kuşlar, bizim kavuşmamızla seslerini duyurdu,
Güneş ile ayın düellosunda...
Keşke ayrılıklarda, kavuşmalar kadar kolay olsaydı.
Ne demiş şair?
“Ölüm Allah’ın emri, ayrılık olmasaydı.”
Halbuki kolaydır ayrılık, ayrıldığın kıymetsizse.
Peki insanlar, ayrılıkları neden hüzünle anar?
Hep mi kıymetlidir ayrıldıkları? ..
Hüzün vardır anılan ayrılıklarda;
Çünkü anılmaz hiçbir zaman somut ayrılıklar...
Ayrılıkta somutsallık:
Ucu biten kaleme uç takmak,
Gazı biten çakmağa gaz doldurmak gibidir...
Şimdi ayrılığımızın soyutsallığını yaşıyorum;
Seni yaşıyorum ihtimalli yalnızlığımda;
Seni yazıyorum harf harf, hece hece;
Sana akıyorum tüm duygularımla;
Sana akıyorum,
Seni seviyorum...