Ayrılığa Beş Varken Şiiri - Yunus Yılmaz 5

İki yüz de kangibi iki yüzde kırmızı,
Adam bir volkan gibi kadınsa gülşen kızı.
Hiçbir söz demediler sade eller konuştu!
Parmakların yaptığı tenlere dokunuştu.

Ayrılık havasıydı esen şimdi aradan,
Geçmişe daldı gözler kaydı gitti oradan.
Yutkundu ve hıçkırdı pişmandı şimdi kadın!
Adam cesurca sordu, unuttum neydi adın!?

Artık unut yaşanan geçmiş güzel günleri,
Ve maziye gömdük biz imrenesi değeri.
Yutkundu devam etti asi zaman geçerken,
Kıredimiz tükendi vakit ne geç ne erken.

Birazdan yanaşacak rıhtıma artık gemi,
Bende bir sen kalmıştın unutma götür emi!?
Tükenmeni istemem cesurdun geldiğinde,
Titreyen ellerini elime verdiğinde.

Şimdi yine öyle ol üzmek değil maksadım,
Senin mutluluğundu gece gündüz muradım.
Şimdi göndereceksin beni başka kadına,
Şimdi gark edeceksin sensizlik yangınına.

Kadın ağzını açtı birkaç kelime için,
Adam karşılık verdi şimdi sızlasın için.
kadın birşey demedi sade boynunu büktü,
Kanlı gözyaşlarını akıttı gözden döktü.

Ben dedi ve yutkundu şimdi tutuştu işte,
İki dudak yeniden aşka kavuştu işte.
İlk günki gibi eller yine tirtir titredi,
Haykırdı bağrı yanık pişmanım gitme dedi.

Adam darmadağandı imkansız dedi artık,
Senle geçmişimizi yangınlara bıraktık,
Ansızın öttü düdük vaktiydi ayrılığın,
Kadının ellerinden koptu eli adamın.

(( ŞAİR ) ( SİMİN ))