Ayrıldım Şiiri - Adem Bayar

Her şey bir anda son buldu.
Evden ayrıldım.
Eşyalarımı toplayıp çıktım.
Zaten fazla da bir şeyim yoktu.
Evim, salonum, mutfağım,
Yatak odam, banyom ve aynam…
Sen gelene kadar benim olan her şey,
Gelir gelmez benimsemişti seni.
Onlar benden çok seni sevdiler.
Onlara artık benim diyemezdim.
Benim olanla yetinmek zorundaydım.
Tanışma yıl dönümümüzde hediye ettiğin resmin,
Sana yazdığım mektuplar,
Sana tutsak kalbim…
Benim diyebildiklerimdi bunlar,
Götürebildiklerim.
Gerçi biraz zor oldu kalbimi senden ayırmak.
Git desen de, azad etsen de onu,
O esareti sevmişti bir kere.
O sana tutsak olmayı seçmişti.
Özgürlüğü istemiyordu, kafesinde mutluydu.
Ama ne yazık ki, götürmek zorundaydım onu,
Teknik nedenlerden ötürü.
Onsuz yaşamam imkansızdı.
O da sensiz yaşayamazdı, biliyorum.
Biraz bencilce ama, mecburdum.
Bir kolumda valizim, bir elimde kalbim,
Çekiştire çekiştire götürdüm onu.
Ev gözden kayboluncaya dek,
Gözleri arkada ve ayakları isteksiz,
Sürüne sürüne veda etti sana.
Yol boyu bir yağmur misali aktı gözyaşları.
Her damla seni bekledi öylece, kurumadan.
Artık istese de geriye dönemezdi.
Artık ona düşen ağlamaktı.
Artık o sana ağlayacaktı,
Anılarım da bana…

Ama dedim ya,
Her şey bir anda son buldu.
Senden ayrıldım.
Ay ışığına bile dargınım artık.
Yıldızlı yaz gecelerini sana bırakıyorum.
Şehrin ışıkları art arda sönüyor.
Karanlık sokakları adımlıyorum şimdi.
Bilmem, kalbim kaldırır mı bundan sonrasını.
Boş yere yormuyorum ama ayaklarımı.
Yeni, bilmediğim isimler duymak, amacım.
Tanıdık şeylerin bana faydası yok,
Bilinmeyende benim ilacım.
Yavaş yavaş buluyorum aradıklarımı.
Yalnızlık değilse de aradığım,
Yolda gelirken aniden rastladım.
Sessizlikle, seninleyken tanıştım.
Karanlığa çoktandır alışkındım.
Artık gitme vaktiydi, anlamıştım.
Yeni bulduklarımı yanıma aldım.
Mektuplarımı yakıp, resminle vedalaştım.
Ve son kez, kendimle hesaplaştım.
Artık ölüme de, ötesine de hazırım.
Ben buradayım ölüm, beni mi çağırmıştın?