Gönlümün köşkünde sen varsın hâlâ.
Yıllarca yâr diye çağrıldık Ayşe’m.
Yaradan kederler vermesin daha;
Aşkın âteşiyle kavrulduk Ayşe’m.
Gün doğdu, gün battı, geçti seneler…
Hasretin nârıyla yandı geceler.
Sözlerim daima seni heceler;
Hazan vurdu böyle savrulduk Ayşe’m.
Acaba bu aşka nazar mı değdi?
Hatırla maziyi! Kim, kimi sevdi?
Seninle yaşlanmak en güzel şeydi;
Neden? Söyle neden ayrıldık Ayşe’m?
23.11.2013
Esat AnıkKayıt Tarihi : 1.11.2014 19:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!