Ayrılamayış Şiiri - Boğaç Yüzgül

Seni her ardımda bıraktığımda
kala kalıyorum hayata bir başıma…
Gözlerine baktığımda can buluyor kanım…
Biliyorum;
Sensiz de soulk alıyor
ve veriyorum; sessiz
ve nefessiz
ve çaresiz
ve tıpkı yağmurul bir havada
ve eski bir tren istasyonunda
ve vedalaşmya vakit bulamadan
ve son kez biz olamadan ayrılır gibi…

Anladım,
Uzaklaşırken daha bir yakınlaşıorum
ve yeniden
ve yine yeniden doğacağım ana
ve o anın büyüsüne şaşıyorum…