“Gözden bir damla düştüğünde
Hüzün bulaşırmış insanın ömrüne”
Sen demiştin bunu bana. Hüzünlerde boğulmayı da,gidişlerinle sen öğretmiştin bana…
Ne zaman gitmeye yeltensen,bulutlanırdı gözlerim. Gözlerini kaçırıp benden,“ağlama” derdin. Vazgeçtin sanır umutlanırdı sana duyduğum tüm hislerim. Keserdim ağlamayı.
Ve bitirirdin cümleni kibarca;
İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta