Ayrıkotları, bitkidirler, fotosentez yap ...

Ne var ki
uzaktan bakmaya
sözcüklerde aramaya
oturduğum seccadede kaybolmaya terk oldum

Ne olduysa
rüzgar esmeden,
yağmur yağmadan,
içimdekiler esir alınmadan oldu

Nasıl ise
gün gündüz,
hava kararmış
sessizlik bağırır olmuştu dört cihanda

Üstelik,
ne iptidai bir histi bu başımdaki
ne huzursuz vicdan azabı

Ancak,
o sesindeki incelik, yüzündeki derinlik
en fazla bir kaç an içinde zerk oldu kalbime
elim mi titrer, sesim mi
aklımda hırs, kızgınlık mı kalmış, yoksa çantam arabada mı?
hiç bilmiyorum

Velhasıl,
trenden bu inişimde pek de üzülesim,
gökyaşı dökesim geldi
bu insanlığın acı tarihi üstüne.

Ve de
kendi halime.

Öyle ki,
ne kadar üzülsem azdı, ne kadar yazsam ve yazsam,
anlatsam şu tranvay bekleyenlere,
kırmızı ışıkta yeşili bekleyenlere,
onları evlerinde bekleyenlere ve beklemeyenlere beni hiç bir yerde,
azdı.

Sadece,
üzülmeliydim, içimde bir ur büyümeliydi, kafamın içinde
kalbimde kök salmalıydı ayrık otları
sonuçta onlar da birer bitkiydi ve fotosentez yapıyorlardı,
ne kadar istenmeseler de bahçelerde.
ne var ki bende fotosentez değil metastaz yapıyorlardı,
tekliyordu ruhumun atımları ve kendimi vuruyordum sahillere
ayı balıklarından kaçan penguen yavruları gibi
hızla kaçıyor ama saklanamıyordum,
tek yol hürriyet idi, hürriyet
gerektiğinde evden uzak, yurttan uzak, evrenden uzak bir kır evinde,
nemli ve soğukta,
çam ağaçlarının çepeçevre sardığı
dört bir yanı cephe bir kır evinde, kar evinde
her zaman sessizliğin tam ortası