Ayrık Otu Şiiri - Bekir Dalkıç

Ben bir ayrık otuyum, duruyorum gamsızlların bağında.
Gölgesinde yalnızlığın, hem de en hasından,
Ala geyikler gelirlerdi arada, isırırlardı etimi, kökleyip tel örgülerimin arasından.
Götürürlerdi kırlara, bayırlara.
Ama onlaŕıda vurdular.

Solucanım, sürünüyorum tapulu arsalarında ellerin.
Yersizim, bir o kadar da yurtsuz ve her yer zından.
Çekip bembeyaz güvercinler, çıkartırlardı kapkara toprağımın altından.
Derdim ki yaşıyorum en azından.
Ama onlarıda vurdular.
Hiç bir şey yapamadım.

Ben kanadı kırık bir kuşum yollarında kentlerin,
Başımda kargalar bekler, akbabalar bekler.
Tam kaybedecekken umudumu, sürünürken yerlerde, yanağımda bir serinlik.
Usul usul yalarken yüzümü kadifeden köpekler, dururdum karşısında türlü türlü derdin.
Mutlu olduğumu hissederdim.
Ama onlarıda vurdular.

Bir çocuğum ben çöplüğünde bu şehrin.
Unutuldum sağların-salimlerin arından.
Çiçekli kadınlar geldiler, topladılat beni bir akşam pazarından.
Ceplerimi elma ile, erik ile doldurdular.
Vurdular onlaŕıda ve çocukluğumu vurdular.
Çok ağırıma gidiyor.

Sesler duyuyorum bazen ve konuyorlar omzuma.
Düşler görüyorum, iç içe geçmiş düşler.
Meğer yokmuş vurulan, öldü dediklerim aslında ölmemişler.
Anladım ki masalmış şu hayat dediğin, geçip gidermiş bir solukta.
Kendine dönermiş gözlerim,
Şimdi anladım.