*Ayrık akşamlar...

sessiz bir hüzün taşıyor
bu suspus ayrık akşamlar
çığlıklar içindeki kentin
izbe sahil köşelerine ulaşıyor özlem
yitirilmiş anlarda eriyen zaman
yalnızlık kokan yosunlar
harap edilmiş yıllar
illeler ve keşkelerle geçen ömür
zamana yenik düşmek üzere
kazanılan olgunluk
kaybedilen sevinçlere eşlik ediyor
hiçbir şey eskisi gibi değil ki
hep aynı yerde bir adım ilerde yürek
açılmayı bekleyen hediye paketi gibi
umarsız mağrur emin ve hazır
vereceklerinin farkında istediğinin de
mutluluk ve huzur dolu yarının
geçmediğini kanıksamış maddeden
aranılan şey mutluluksa
bu neye nasıl baktığındır zaten
tümden ayrılan bir parçamısın
yoksa bir misin varlığında
mesele baktığını görebilmekte…

Tayfun Özdüzenciler

“ Temmuz 2007 / TÖMÜK ”