Ayrı Şiir Kenti Şiiri - Haşim Ural

Ve bir tren kalkar ayrılık istasyonundan yalnızlığa doğru giden
Zifiri karanlık gece, saatler aylardan eylülü gösterince
Hüznün sonbaharlarını delerek bir tren kalkar ağır ve aksak
Kollarında gidişinden artakalan vagon dolusu boşluğu hisseden kederli bir adam silueti
Dudaklarında yokluğunun nikotin yenilgisi dururken
Ve bir tren kalkar soğuk bir gece de ansızın…

mavi çizgileriyle dev bir demir yığınını andıran tren, saat 22:45 te gürültülü bir şekilde içinde yalnızca ayrılık barındıran istasyondan ayrıldı. -

Artık gece son deminde
Kadın korkuyla bekleşmekte
Çıplak, sakin ama yorgun
Gözleri sürekli saatte
Akrep ve yelkovanın didişmelerinde
Dilinden başıboş sözcükler yerine gözyaşları süzülmekte
Her zaman giden değildir terk eden kalandır bazen diyerek kendini teselli etmekte
Adam tren penceresinin buğusunda uzaklara dalarak beklerken kadın gitme demenin arifesinde…

- kadın istasyona vardığında demir yığınını andıran trenin uzaklaşan ıslığını duydu. Geç kaldığını anladı yalnızlığıyla baş başa kaldığında, uzun bir süre hareket edecek gücü bulamadı dizlerinde, biraz sonrada gözyaşlarını tutacak dermanı, yıkılmak üzereyken bir el dokundu omzuna, muhtemelen istasyon görevlisi burada tek başına ne yaptığını soracaktı. Kadın ne cevap vereceğini düşündü belli belirsiz duymaya devam ettiği ıslığın eşliğinde, en sonunda haykırmaya karar verdi avazı çıktığı kadar, lanet olsun sana gitme kal bile diyemedim diyecekti. Sonra da yakasına sarılıp ağlayacaktı tanımadığı adamın omzunda, ya sonra. Artık çok geç. Ve bir tren hareket etmişti istasyondan… -

Ayaklarının dibinde iyiden iyiye yıpranmış bir bavul
Sırtında ağır bir yük yüreğinde taşıdığı aşk
Yeni başlayan yağmurdan saçları sırılsıklam ıslak
Ve bir tren kalktı ayrılık istasyonundan

- kadın ağlamaklı gözlerini yağmura karıştırarak gizlemeye çalışırken yavaşça arkasına döndü. Tanımadığı bir çift göz yerine aşık olduğu adamın gece kadar siyah olan gözlerini gördü. Sıkıca sarıldılar. -

Ve bir tren kalktı ayrılık istasyonundan yolcusuz…