Ayrı Düştüğüme 1 Şiiri - Ziya Paşa Akyürek

Yokluğunda kanadı kırılmış bir kuş gibiyim.
Hava ne kadar güzel olursa olsun bir önemi yok benim için.
Sadece geriden izleyip yeniden uçma hayalleriyle yaşıyorum,hepsi bu.

Ben hayatımda açılan o boşluk için(o boşluk ki, kapatılamayan,
O boşluk ki,benim en belli yanım,
O boşluk ki benim her anım!)
İşte bu sessizlik için,
Sensizlik için üzülüyorum anne.

Şimdi yokluğunda nasihatlarını bir kere daha dinliyorum.
Daha iyi anlıyorum seni ve senin ne kadar büyük öğretmen olduğunu.

Ey firakıyla bile ders veren Sevgili!
Gidişini, veda edişini unutamıyorum.
En güzel anımda, bayramımda kopup gittin.
Yine bir ders vererek, “böyle ölünür” diyerek gittin.
Ve ben sana yine gıpta ettim.
Seni ellerimle toprağa verişim anlatamayacağım kadar çok şey öğretti bana!
Ve tüm bunları verenden artık senin için
Cenneti istemek kalıyordu geriye.

Ben o kaçamak bakışlı çocuğum.
Her akşam burkuluyor içim,
Bir anne yanında bir çocuk gördükçe.
İçimde kopan fırtınaları dindirmeye çalışıyorum.
Evet, ben kendi kendime nasihat ediyorum.
Ellerimi her açışımda gelemeyeceğini bilsem de,
Gayri iradi seni istiyorum.

Ey varlığı benim için ekmekten, sudan daha gerekli, aziz varlık.!
Bazen geceler öyle uzuyor, öyle uzuyor ki,
Sabah hiç olmayacak sanıyorum
Acıyan kalbim, üşüyen gölüm, titreyen dillerim seni
Ama hep seni diyor…
Ne sen geliyorsun,
Ne de başka birisi derdime derman olabiliyor.

Sükunet, akşamın kopan çığlığı!
Seninle hiç vermediğimiz ayrılık denen açığı,
Boğazımın hıçkırıklarına arkadaş ederek sana sesleniyorum!
Sensiz ne gözlerim görüyor ne ellerim tutuyor,
Budanmış bir ağaç, kanadı kırık bir kuş,
Gülşenden ayrı bir bülbül gibiyim.
Ne derdimi anlatacak bir gülüm
Ne de gülşenden haber veren bir sümbüllüm var.

Ne olur, n’olur rüyalarımda bari beni gül yüzümden mahrum eyleme!

Ben senden sonra tanıdım dünyanın sahteliğini.
Daha önceden göremeyişim, fark edemeyişim
Senin atmosferinde tüm kötülüklerin erimesinden olsa gerek.

Ve günler günleri kovaladıkça
Ben ne attığım adımları biliyorum.
Ne de bir neşe, bir neşve bulabiliyorum tanımsız hayatımda.

Hatırlarmısın anne,
Ezanlar okununca ellerini
Şifa niyetine yüzüme gözüme sürer,
Has ifadene karşılık vererek.
”Kurban olduğum” diyerek
Bir de şaka yollu ya, “bu ayağının altında Cennet yok hani” diyerek
Ellerini öperdim.
Şimdi ezanlarda seni düşünüyor
Ve o nidanın özünden seni diliyorum Sevgili,

Bilirsin yağmurlardan korkardım.
Şimşeklerde,yıldırımlarda “La havle” çekerdik seninle.
Zülfünün bir teline alemi kurban ettiğim Sevgili.
Şimdi ne belalar çakıyor semalarımda ama
Dillerim “La havle” demeye derman bulamıyor sensiz,
Gel gör ki perişanım Sevgili!

Her halin bir kitaba bedeldi benim için.
Hep insanlık soluklardın
Ve hep yetimlerin imdadına koşardın.

Hani komşumuz vardı.
Geride dört kızını yetim bırakmıştı.
Sen her kahvaltıdan önce onları doyurur sonra kendin yerdin.
Bize “yetimlik zor,çekmeyen bilemez”derdin.
Söyler misin ne yapardın, nasıl yapardın.
Sen de ağlarmıydın gecelerde?
Hani o bitmeyen gecelerde…
Duada anneni diler miydin?
Haklısın ben yetimliği anlayabildim
Ne de yetim kalışımda herhangi bir olayı…

Ey yokluğunun yetimi olduğum semalarımın yegane gökkuşağı!
Sana kendimi anlatmada sana seslenmede kelimeler çaresiz kalıyorsa,
Kalem sükutun nabzını tutuyorsa
Ve ben gayri iradi boynumu büküyorsam
İsyan kabilinden değil,
Sana olan özlemimdendir!

Şimdi insanlar ellerindeki devletin farkında değiller.
Ne anneler
eve dönen bir çocuğu karşılamanın nimet üstü nimet olduğunu düşünüyor,
Ne de evlatlar
Annelerine kavuşmanın sevincini idrak edebiliyorlar.
Her şeyin maddiyatla ölçüldüğü bu alemde oldukça sıkılıyorum anne!
Ruhu aç insanları gördükçe seni daha çok özlüyorum,

Ey Sevgililerin Sevgilisi!
Umarım arkandan okuduğum Yasinlerin geliyordur,
Ve seni orada buluyordur,
Bir günahına kefaret oluyordur
Diyeceğim ama,
Senin gibi annelerin günahı var mıdır bilmem.

Niye mi söyledim onca şeyi?
Sadece ve sadece bilesin istedim.
Rüyalarımı süslemen ve Kevserde beklemen dileğiyle….