ANADOLU KADINI
Tahta kerpiç evde açtım gözlerimi ve tüm uzuvlarına dokunarak hissettiğim annemi anımsıyorum.
Sol mememin altında oluşan muhteşem bir acı duyuyorum.
Bir meleğin kanadıyla yükseldiğim gökyüzünden, bulutlardan parçalar kopararak iniyorum yeryüzüne.
Şiddetle çarpan rüzgarın yüzümde kurduğu hakimiyetle bir rüyaya dalıyorum sonra.
Rüyanın içinde bir rüya daha, Tanrı’nın rüyası.
ASUMAN
Akıp giden hayatlarını izleyen insanlara karıştım ben Asuman.
Doğurduğu çocuğunu emziren fahişenin kaçırdığı bakışlarda utandım kendimden.
Adımı unuttum.
Giydiğim kimliklerde bıraktım yaşımı.
Doğduğum şehri ihbar ettim ararlarken beni.
Bir doğru var ise biz o doğrunun farkındaysak yanlış olan nedir?
Yoksa; Bir yanlış yok yalnızlık mı çok olan.
İç sesimizin dostlarındandır belki de üzerimize yapışan bu yalnızlığımız.
Avuçlarında kocaman bir yürek.
Dokunsan koparacak dizginlerini.
Zaman denilen serüvenin içerisinde oradan,oraya savrulan.
Kiraz yiyen genç kızların dudaklarından imgeleyen liseli erkeklerin öpücükleriyle başlar bu dava.
Masa altından dökülen aşk mektuplarıyla can bulur tenleri.
Efsunlu bahar kokusu ana kokusuna çelme takarken,
Gecenin ışıkları, şehrin seslerine eşlik eden bir çift göz ve her şeyi sorguya çeken bir avuç bilinç.
Dolular çoktan taştı,boşlar ise dolmaya mahkum,
Kifayeti olmayan rengarenk sözler cümbüşü.
Kış’ın puslu havasını solarken,sigaramın gri dumanını kurban ediyorum sokak lambalarına ve Gökyüzünü kıskandıracak bir renge dönüşüyor Zifiri.
Eflatun birazda Mavi.
Gökyüzü ağlarken üzerime,sığınacak bir yer arıyorum.
Bir toz bulutu dolanıyor kafamın içinde, bense müşfik bakışlarla izliyorum seni.
Aydınlığa bir çıkayım, bir çıkayım aydınlığa sevgi yağmurları getireceğim ocağına.
Mahmurlaşmış gözlerinden öpeceğim.
Kapkara bulutlar sardı dört bir yanımı karardı gökyüzü.
Hangi günahkarın tövbesi bu,yeri göğü inleten?
Hangi derviş’in yakarışı
Bulutlar ağlıyor
Saçlarımı ıslatıyorum yağan yağmurla
Gözyaşlarını siliyorum belki de Sema’nın.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!