Aynılık Şiiri - Murat Tuğci

İstanbul’ da bir sabah
Uyandım karanlığıma karşı
Gözlerimi açmaya çalıştım
Bedenim amansızdı direndi
İzin vermedi önceleri
Baktı ki olmayacak
Çekti ellerini
Bir süre sonra
Çıktım aynı sokağa
Dışarısı kapkara hala
Mevsim kış
Saat sabahın yedisi
Yolda yürüyen bereli
Hayatın sadık bir kölesi
Bir kaç adım sonra
Bu sessiz ağlayıştan az sonra
Uyandım yine
Aynılığıma
Aklımdan çıkmaz anılarıma
Ayrılıklarıma
Bir sevda olur mu diye
Düşünememiştim bile
Bir kırılmışıydı sevdanın
Tek kare fotoğrafıydı o anın
Gerisi yoktu sonu da belliydi
Ayrılık aynı hızla geldi
Bir beden değil kaybettiğim
Bir yüz değil ayrılık dediğim
Benim tek bildiğim
Ulaşılmaz hayalim…
O sanmıştım
Bir yalan buluta kanmıştım
Az sonra yağar diye ağlamıştım
Ne yazık ki yine aldanmışım
Yine bir ayrılık
Yine aynılık
Hayalimden
Ulaşılmaz diye öğretilenden geçişim
İşte bu benim
İstanbul’ da bir sabahta
Aynı karanlıkta
Özlediklerim
Hayalim
Aynılıklarım
Onlarsız ben bu kaldırımda
Nasıl bir adım daha atarım!