Aynı Yerden Batmıyor Şiiri - İbrahim Yay

Güneş aynı yerden batmıyor artık gündüzümde,
Bitmeyen gecelerime ise solgun ay ışığı eşlik eder.
Kaybolmuşsa ışığım karanlıkta bulunan gönlümde,
Bırakmaz peşimi beni sonuma götüren kader...

Ay ile güneşin birleştiği yerdeyim, yine bakıyorum uzaklara.
Parça parça bulutlar geçmişimden anılarımı hatırlatır.
Yardım etmeye çalışıyorum hala hayatımda kalanlara.
Kırmayın be zayıf gönlümü inan ki şu bedenime yazıktır.

Hissediyorum zannediyorsun en acılı duygularımı,
Hayatımdakilerin kalbini kırmışım farkında değilken.
Geri alamam belki, uzaklar artık bana veya istemem,
Arkama bile bakmadan kendi yolumda uzaklaşırken...

Daha ne kadar bakabilirim bulanık görüntülere bilemem...
Duygusuz hislerim bencilliğe yöneltir beni istemsiz.
Kırgın ve yıpranmış gövdem ile daha uzağa gidemem,
En sonunda yakalar beni kaldığım yerde kimsesiz...