Aynı Yerde Şiiri - Ömer Altıntaş 4

Annemi hatırlamıyorum artık
İşte dokuz kat giymeyi öğrendim
Üşüdüğüm apaçık
Hiç kimsenin beni görmediği bir yer var artık
Kalıcı bir şey gibi durdum orada
Aradım kimsede olmayan ne varsa
Aradım talihimden düşen şeyi bana
Koşsam da bir kez yetişemedim
Dalaklandımsa boşuna
Bana bir kez uğramadı şansım
Hani yok burda yaşamak
Doğruydu yazgım demek
Meğerse
Gözyaşım tabağa düşecek, hayatın bana verdiği hediye susmak
Her şeye küskün olmayı kendime zırh bellemem bu yüzdenmiş
İnsanı insandan ayıran şeyi tanıdım
Sevişecek gibi sarıldığımız tek şey
Meğerse acıymış

Oysa nezaret yemeye müsaitdi gövdem
Halbuki aşktı içimde yankılanan korku
Hata ettiysem de bana çatan pişmanlık
Yanlışı aramaksa merakımın berrak yanlısı
Bilmeden bunca yıl kendimle dövüştüm
Telef olan yumruğum rüzgara hibe edildi
Vay beni bana kırdıran dişli
Demek nefsimmiş peşimdeki en azgın dişi
Ah onunla ben
Kuduz bir köpek gibi giderdim
Soru sormaktan yalvartacaktım bir kez ah bir ataşı körleseydi ellerim
Kıvılcım da yeterdi
Nereye döktüysem ter onu murdar edemedim

Ölmedimse buna sevincek değilim

Ömer Altıntaş