Aynı Yaşayanlar Şiiri - Hakan Eraslan

duyduğumda gittiğini uzaklara
seninle beraber, beni anlayan anlamda gitti
vakitsiz ayrılırken
söylemek istediğim şeyler vardı
ahında, vahında fayda etmediği bir anda
talanda ya da çırpınırken yabanda
çözümsüz sorulara muhatap olduğumu
nereden bileceksin
kelimeler adına yutkunduğumu
tutkunluğumu
nereden bileceksin
aslında sen zaten uzaklardaydın
hem de hayat kadar yakın olan uzakta
kurulmamış tuzakta belirsen de gündüzleri
rol verme figüran yapraklara

savunulan ne kaldıki
alan aldıki umudu yeryüzünden
geriye bile dönüp bakmadı
şimdi o gördüğümüz sahneler,resimler
kitleler, yüzler ve yapraklar
tek başıma selamlasam da ağaçları
nerede kaldın diye bana sorarlar
bilirsin en büyük korkumuzdu yalan
acı ve hüzün yalandan kalan
ben hayali yaşamaktan kolay sanırdım
hayal ki gerçeğin yansımasıymış
ucuz duyguları yorgun bedenin
şikayet etmeden taşımasıymış

ara oldu söz oldu benimsediklerin
ağlamayı ilk defa bende görmüştün
ne öğrettinse bakışlarınla
gönülden gönüle akışlarınla
saf olan kendini belki feda ettin
tükeniyor bir bir yanan ışıklar
haykırışlar
nasıl geldiyse öyle gidiyor zaman
çelme takmaya uğraşma
aynalara alışma
çaresiz yüreğin sende kalmasın
paylaş sevdanı paylaşanlarla

oysa günler ne güzel gülüyordu gecelere
bizim umudumuz bir kabı doldurmaz
bakma öyle her an geçip gittiğimize
bizim sevdamız kardelenler soldurmaz
son hecelere bıraktık hep ilk heceleri
bu yüzden bekledik raysız katarları
döndük,dolaştık, alıştık habersizce
gömdük bizi koruyan mavi geceleri

belki gittiğin yerde
kalacak bir yerin olmayacak
üşüyeceksin, titreyeceksin
çaresizliğin adına
tanımına şahit olacaksın
yaşayarak öğreneceksin hayatı
biliyorum
sen hep neşeli, sevimli olacaksın
ya da aklıma bile getirmek istemiyorum ama
çıkmaz düşüncelere dalacaksın
ne olursa olsun da
gözümde ve yüreğimde
hep aynı kalacaksın