Aynı rüyada uyanmayanlar

Aynı Rüyada Uyanmayanlar”

Gecikmiş bir fısıltının aralığından
adını bilmediğim bir harf gibi döküldün dilimden.
İçime sığmayan bir yankıydın
kendi sesimden korktuğum her gece
sana benzemesin diye sustum.

Beni unuttuğun şehirde
ayakkabıların hâlâ iz bırakıyor toprağa.
Oysa sen,
adımlarını çoktan başka bir kıyıya basmışsın.
Ama toprak biliyor
üzerinden geçenin kim olduğunu
ayak seslerinden değil, iç çekişlerinden tanır.

Ben seni bir tapınakta unuttum belki,
başkasına dua ederken
ellerimin hâlâ senin şekline kapanmasından utanarak.
Kabul et,
dudakların başka bir adla açıldığında bile
dilin ucunda hâlâ ben varım
harflerin arkasına saklanmış bir tövbe gibi.

Bir yangın başladı sol kaburgamda.
Gelen rüzgâr senin değil biliyorum
ama kül,
daima yananı hatırlatır.

Kokunu silmiş olabilirsin boynundan
ama ruhunun kıyısında hâlâ
benimle yürüdüğün sokakların gölgesi var.
Kiminle uyuduğun mühim değil artık
rüyalarına hâlâ
benim uykusuzluğum sızıyor mu, onu söyle.

Sen şimdi başka bir bedende
“merhaba” diyorsun belki,
ama o sesin içinde ben hâlâ “gitme” diyorum sessizce.
Çünkü kelimeler sana ait olabilir,
ama suskunluklar hâlâ bana benziyor.

Bir yastığa başını koyarken
çarşafın kıvrımında benim şiirimi hissediyorsan
bil ki ben gitmedim
sadece başka bir zamanın içine çekildim.
Sana ulaşmayan bir dua oldum,
ama hâlâ senin için edilen.

Sevişmek sadece tenin hatırladığı bir şey değil,
ruh da sevişir
ve sen ruhunu hâlâ bana bırakıp gidiyorsun.

Ben,
başka bir kadının gözlerinde
kendini arayan adamı
sessizce affeden hikâyeyim.

Ve sen,
aynı rüyada uyanmadığın
ama hâlâ içinde yer açtığın
bir yabancısın bana artık.