Hepimiz aynı kentin çocuklarıydık
Farklı düşler ve düşüncelerden
Damıtılmış ve yoğrulmuştuk hayata…
Hepimiz hayatın çocuklarıydık
Ölüsüyle, dirisiyle…
Sevmiştik bu kenti,
Dağlarını, ovalarını, yolları ve sevdalarını
Hepimiz aynı kentin çocuklarıydık
Kimi vuruldu duvar diplerinde
Kimi asıldı düşleriyle
Kimi okudu tutundu hayata
Kimi yoruldu yetmedi güçleri hayata…
Hepimiz aynı kentin çocuklarıydık
Yüzümüz bir ve esmer
Sözümüz bir ve vurgun
Düşlerimiz bir ve sonsuzdu…
Kayıt Tarihi : 9.7.2013 23:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!