Aynı Kederler Şiiri - Şamil Akay

İnsan yaşayamadıkları yüzünden yaşlanıyor. ve ne yaşanırsa yaşansın bazı şeylere ömür yetmiyor. Ne yaşanırsa yaşansın insan, yaşayamadıklarıyla giriyor o mezara.
Aynı kederi taşıyan ne çok insan var. aynı telaşlardan ötürü kendine kızan, sevinen ve yüzü kızaran. ne yana bakacağımız konusunda hergün hepimiz birbirimize danışıyoruz. mümkün olduğunca haberliyiz birbirimizden. kısacık bir hayalimiz olsa tutup anlatıyoruz en yakınımızdakine. bir cümle bulsak hayata dair üstümüzde yükmüş gibi başkasına yük ediyoruz. tüm bunların bir sebebi olduğu için yapmıyoruz. kimisi yalnızlığına yoruyor bunu. kimisi daha geniş bir dünya görüşüne sahip olduğunu iddaa ederek paylaşımdan bahsediyor. paylaşımın önemini vurgulayarak yapıyor bunu çoğu zaman. niyetlerimizden bahsedip duruyoruz her an. kötü bir niyetim yoktu diyoruz birinin başına çorap ördüğümüzde. sonra bir köşeye çekilip geçmesini bekliyoruz. uzunca cümleler okuyoruz. aklımızı cümlelerle temizleyeceğimizi düşünüyoruz. hep ama paylaşıyoruz. acısak da paylaşıyoruz. sevinsek de. aklımızın kirlendiğini unutarak yapıyoruz tüm bunları. kendimizin yetmezmiş gibi başkasının da suyunu pisliğe buluyoruz.