Aynı Kalamadık Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Sessizliğin kocaman zincir vurulu kapılarını kırıp avaz avaz bağırdık.
Bu zincirler neden var diye sormadık.

Tüm meltemleri firtınaya çevirip varımızı yoğumuzu, göz göre göre toza buladık.
Sakinlik neden güzel diye hiç bakmadık.

Her şeyi gizleyen karanlıkları sevip, ona tupsüz dalışlar yaptık.
Aydınlığın kerametini ise hep hiçe saydık.

Gözlerimizi kısarak bakıp da, ön yargılı olmayı zekilik sandık.
Göz bebeklerimize sevginin zerresini bile alamadık.

Koşamadık, tutamadık, sevip de sarılamadık.
Aptallığı akıldan, kötü niyeti akılcılıktan, görünmeyen her köyü görünürden saydıkta, bir tek karşımızdakini insandan sayamadık.

Biz insan doğduk dogmasına da,
Büyüdükçe bir tek, insan kalamadık.