Gecenin uykusuzluğu, yine aynı saatte kaplıyordu gözlerimi.
Pencereden sızan ay ışığı, bir usturlabın parlayan yüzüyle vuruyordu.
Şişenin dibinde bir tutam yalnızlık, bir de ben vardım.
Kavga ediyordu ruhum bedenimle.
Nasıl olur da savaşı kaybedebilirdi yalnızlık?
Camın parlayan köşesi, kanlı gözlerime bakarken,
yığılışımı izleyen bir kadehimle ben varız.
Her sey birdenbire oldu.
Birdenbire vurdu gün isigi yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her sey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye basladi duman topraktan;
Devamını Oku
Birdenbire vurdu gün isigi yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her sey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye basladi duman topraktan;
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta