Aynı İşkence Şiiri - Muammer Gündüz

Aynı işkence yine uyanıyorum
Gözlerimi açarken sabaha; nefret var dudaklarımda
Neden bulamadım bu yorgunluğa
Zahmet etme beni hayata döndürmeye
Bedenim yorgun değil! Ruhum isyanlarda
Sonunda teslim oldum karanlığa
Zaman akıyor ben azalıyorum
Acılar cirit atarken damarlarımda
Dağılıyorum her şeyimle her tarafımdan
Umutlarım cehennemin en dibinde
Beynim allak bullak soru cevap içinde
Sorular çıplak, cevaplar bulanık
Biliyorum yarın aynı işkence
Aynı değersiz saatler geçiyor olacak
Kendimi aldatıyorum hiçbir şey değişmeyecek
Hırçın çarpmayacak yüreğim
İninden çıkamayacak kuralsız düşüncelerim
Hasret değecek gözlerime
Umutlara ulaşamayacağım
Ve biliyorum, sonra yarın
Biliyorum, hiçbir şey değişmeyecek
Yine kanayacak
Yine kanatacak

Neden, nedenler hep cevapsız?
Seziyorum bu monolog sonsuza uzanacak
Kendimi aldatıyorum
Hiçbir şey değişmeyecek
Yarın yaşanılan hayat, soğuk bakacak yüzüme
Hayat bir yalandan ibaret
Tanrı kurbanlarına bir yalan daha söyleyecek
Gerçek yalanlara karışmış
Ve ben aynı işkenceyle karanlığa yürüyorum
Zor zahmet taşıyorum yaşam hakkımı
Geçsin zamanlar yine aynı işkenceyle açılsın gözlerim
Nasıl olsa hayattan nefret ediyorum
Mutluluğa doyamadım yemin ediyorum