Aynı Güne Uyanıyoruz! Şiiri - Mert Terzi ...

Yaşıyoruz işte öylesine!
Aynı güne uyanıyoruz her gün!
Aynı yalnızlığa açıyoruz gözlerimizi;
Değişen bir şey yok ki hayatta!
Sayıklıyoruz,sayıyoruz olduğumuz yerde!
Aynı güne uyanıyoruz her gün,
Korkuyoruz yıkmaya yalnızlığımızı;
Yaşamaktan,nefes almaktan korkuyoruz…
Sevilmek istiyoruz nefret edilirken;
Dahası kendimizi bile sevmezken…
Aynı sabaha uyanıyoruz her gün,
Hep aynı yalnızlığa açıyoruz gözlerimizi,
Çırpındıkça batıyoruz mutluluk bataklığında;
Bir türlü mutlu olamıyoruz…
Topraktan öteye geçmiyor benliğimiz,
En son hep bize değiyor güneş;
O da ısıtmıyor,üşütüyor aksine…
Yaşıyoruz işte öylesine!
Aynı güne uyanıyoruz her gün!
Bu sefer ilk bize değecek güneş diyoruz…
Bir kez daha boş yere ümit ediyoruz…
Aynı yalnızlığa uyanıyoruz her gün!
İçtenlikle gülen bir çift bakış arıyoruz;
Aradığımızla kalıyoruz,gülmüyor hiç kimse…
Güneş’e dönüyoruz belki güler diye yüzümüze;
O bile bulutların arkasına kaçıyor,istenmiyoruz…
Dost arıyoruz muhabbete bulamıyoruz;
Kime dert yansak istenmeyen oluyoruz…
Aynı can sıkıntısına uyanıyoruz her gün!
Aynı şeylere isyan ediyoruz,
Aynı olaylara kızıyoruz;
Monotonlaşmış bir hayatın içinde yaşamaya çalışıyoruz boğulmadan…
Yaşıyoruz işte öylesine!
Günlerin geçmesini,hesaplaşmayı bekliyoruz…
Her gün kabulleniyoruz suçun kendimizde olduğunu!
Aynı unutulmuşluğa uyanıp:
Unutuluyoruz her gün biraz daha…
Aynı tükenmişliğe uyanıyoruz her gün;
Ve daha da tükeniyoruz her geçen gün…