Aynı Gece Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Uykusuz gecenin her sabahında.
Güneşi beklemek yorar insanı.
Umutsuz bir ahın karanlığında.
Beddua harcına karar insanı.

Ay'ın ilk ziyası yakar her gece.
Bir titreme tutar ay'ı görünce.
Cevapsız kalan bu garip bilmece.
Bir sonsuz meçhul'e sürer insanı.

Hep aynı, her gece korkutan hüzün.
Ümit'le beklenen son bir gündüzün.
Ansızın gelecek olan ölümün.
Dehşetli, korkusu sarar insanı.

Geceler karanlık, geceler çok zor.
Karanlığı, bir de yaşayana sor.
Sönmeyen bir ateş, sönmeyen o kor.
Karanlık çökünce yakar insanı.

Ay'ın son hüzmesi Akça afakta.
Divane görünse Güneş şafakta.
Her gece, son gece gibi Sivas'ta.
Maşuk'unu arar, bulur insanı.