Ayni denizin çocukları

Aynı Denizin Çocukları

Ayaklarımın altında deniz,
Mavi mi mavi, derin mi derin,
Ne bayrak sorar, ne sınır tanır,
Bir çocuğun gülüşü kadar sahici,
Bir ana kadar merhametlidir elbet
Kos Adası karşı komşum, gözlerimin gördüğü uzaklıkta
Hani bir el uzatsam varırım,
Bir ses versem yankılanır seslerimiz
Ama örmüşler aramıza telleri,
Demirden, kağıttan, korkudan,kurşundan
Örmüşler aramıza nedenli kederlerini
Oysa biz,
Aynı sofraya oturmadık mı seninle?
Aynı ekmeği bölmedik mi?
Aynı balığın peşinde yorulmadı mı kayıklarımız?
Aynı kederi taşımadı mı analarımız yüreğinde?
Şimdi yağmur yağıyor usulca,
Buraya da, oraya da,
Aynı gökyüzü ıslanıyor,
Aynı rüzgâr dağıtıyor bulutları,
Aynı umudu büyütüyor toprak.
Rüzgâr eser,
Ne dil tanır,ne haset kalır aramızda
Birleşir elbet bizim eller
Bölüşelim dostum, bu kibir niye?
Denizi, sofrayı, türküyü,
Şu ayrılık dediğin neki?
Belki de en büyük yalandır,
Belki de en eski yaramızdır.
Gel, bir kadeh kaldıralım barışa,
Bir türkü söyleyelim ortak dilden,
Sen orada, ben burada,
Aynı denizin kıyısında…
Bir türkü söyleyelim inadına

Mahmut Tuğrul AĞSU
Birgün çıkarlar meğerse kayıbımız diyeceğiz