Aynı Şiiri - Habibe Merih Atalay

Aynı yıldızlara bakıyor ve aynı gök
Kapanıyor üstüne.. aynı hayallere
Sığınıyor ve düşler sığmıyor yatağına..
Yağıyor kalpler aynı..
Hızla çarpıyor eli eline ve yürüyor
Aynı köprülerde çok sular akmış
Oysa hâlâ bilmiyor.. delicesine
Aynı.. ona rağmen ve onlara..
Kum kaplı odalarda mutluluk.

Sen zengin o yoksul
Sen akıllı o bön
Sen zeki o deli
Sen çalışkan o tembel
Sen enerjik o uyuşuk
Sen erkek o kadın
Sen gittin o geldi
Sen ve o
2’ye 1!

Baca duvarı islenmiş bir şömine önünde
Kadın merdivende ve elindeki bezle
Temizlik yapıyor.. Neden buradayız?
Hangi olaylar getirdi bizi sürükledi bu mekâna?

Sen sevdin o sevmedi
Sen geçtin o kaldı
Sen ilerledin o durdu
Sen başardın o fiyaskoydu!
Yıllar sonra bir uçakta..
Bölük pörçük hayal meyal
Tekerlekler değdi piste
Enteresandı
Bu yolculuk.

Kendi dört duvarını düşünüyor kadın.
Kendi penceresini -dışına bakan-
Kendine ait olduğunu sandığı mekânını
Kendi köşesinde uzanışını
Oturuşunu düşünüşünü
Oradayken burayı hayal edişini
Canlandırıyor zihninde yeniden
Aradaki 5 değişkeni bulmaya çalışır gibi
Şömine Başı – Baca Duvarı
Nereye açılacak kirlenmişliğin
Bu son Araf’ı?

Zihnin tensel çarkı feleği
Sen sanatçısın o s a n a –t a – p a n
Bir türde tesadüfen görünüverir..
Havaalanı tuvaleti kurutma makinesinde
İnce zarif ten rengi -bir kadın- külot kurutmakta
Makineden çıkan hava dalgasında akan jenerikle
Bir kadının eli titreşimsel fırtınalar yaratmakta..

Yazan yöneten oynayan
Bir anti-baş-kahraman..